سـ ـ ـلام

عن الامام علی علیه السلام:

« شیعتنا المتباذلون فی ولایتنا ، المتحابّون فی موّدتنا المتزاورون فی احیاء امرنا،
الذین ان غضبوا لم یظلموا و ان رضوا لم یسرفوا ، برکة علی من جاوروا ، سلم لمن خالطوا »

حضرت امام علی علیه السلام فرمودند:

شیعیان ما کسانی هستند که در راه ولایت ما از خود بذل و بخشش نشان می دهند،
و در راه مودت ما همدیگر را دوست دارند .
به جهت زنده نگهداشتن امرما به زیارت یکدیگر می روند. در حال غضب به کسی ظلم نمی کنند
و در صورت رضا اسراف نمی نمایند ، برای همسایگان خود مایه برکتند
و با کسانی که معاشرت می کنند پیام آوران صلح و صفا و صمیمیتند.

کافی / ج2 / ص 73 / ح 1

13 رجب سال سی‏ ام از عام الفیل!

آسمانیان طبق طبق نور می‏ آوردند، آن‏گاه که دیوار کعبه شکافته شد
و فاطمه بنت‏ اسد قدم به درون کعبه نهاد که علیِّ اعلی خانه خویش
را ازبرای قدوم مبارک او آماده کرده بود... .

و او آمد که نام خود را از خدا گرفته بود و آمده بود تا
بت‏های خانه را درهم بشکند و بر پشت بام آنْ ندای یگانگی و توحید
ذات مقدس خدای تعالی را سر دهد و او را تقدیس کند

و فریاد حق‏ طلبی‏ اش را از میان کفرهاو نفاق‏ها به گوش جان‏های عاشقان
برساند و پرواز شورآفرین کبوتران عشق را جانی تازه بخشد.

اقیانوس عدل

آمدی و کعبه، لحظه های رسیدنت را در آغوش معطرش تجربه کرد.
آمدی و آفتاب در تلألو چشمانت قد کشید.

تو نخستین بشارت خداوندی پس از پیامبر؛ ادامه دهنده جاده ای
که او در طول سال هایی پر مشقت، به سمت یگانه پرستی گشوده بود.

زمزمه های تنهایی ات را نخلستان های کوفه به شهادت می آیند.
اجاق همیشه روشن عدالتت، تا جهان باقی است
دل های آزاده بشریت را گرم خواهد کرد.

نگاهت، تصویر مردانگی و راستی است و کلامت زندگی.
قدم هایت، چشمان خاک را روشن می کند.

غدیر، دریایی است خروشان که از قطره قطره اش
اقیانوسی از عدل و مهربانی زاده می شود.

نهج البلاغه ات را که می گشایم، بارانی از معرفت
سر و روی جانم را شست وشو می دهد.

کمر راست می کنم و غبار هر چه جهل را از خاطرم می زدایم.
رها می شوم از میله های سرد زمستان و بهار تار و پودم
را در خویش می گیرد.

ای عدالت گستر جاویدان!
از تو می گویم که شانه های جوان مردی ات
تسکین دهنده دردهای دردمندان بود؛

از تو که خرابه های محزون کوفه، طنین گام هایت را خوب
می شناختند؛ همان گونه که نخل های شهر، صدای گریه هایت را.

از تو می گویم ای نخستین ایمان آورنده!
«لیلة المبیت»، آوازه شجاعتت را از خاطر نخواهد
برد و تاریخ عرب، روایت پهلوانی ات را.

آمدی و ندای مهرورزی ات
جهان خاموشمان را به تغزل فرا خواند.

 نوشته : معصومه داوود آبادی 

او علی ست ....

یاس ها و نرگس ها در بی کران های گذرگاه هستی،
عرشیان و زمینیان را در هاله ای از عطر و رویا می برند؛

چرا که عطر وجودشان را از وجود علی (ع) به ودیعت
گرفته اند! آب های همه دریاها از انعکاس نام او
می درخشند و می خندند

و نسیم های بهاری،در وزش لابه لای شاخ و برگ های
بیدهای مجنون نام او را زمزمه می کنند .

نغمه خوش طنین نام اوست که این گونه بلبلان عاشق را
به ترنم در آورده است و بهشت برای خاطر او
تمام زنبق هایشان را نثار زمینیان کرده است!

او علی است؛

طبیبی که هر کجا که لازم باشد بر زخم ها مرهم
می نهد و دل های نابینا و گوش های ناشنوا
و زبان های بی کلام را درمان می کند.


او علی (ع) است که غفلت و نادانی و حیرت و سرگردانی
را معالجه و روشنی های حکمت و عرفان را
تقدیم دل ها و جان های تشنه عاشق الهی می کند.


منبع : آیه های انتظار

« الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الأَرْضَ فِرَاشًا

وَالسَّمَاء بِنَاء

وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً

فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَّکُمْ

فَلاَ تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَادًا وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ؛ 

 
(بقره آیه 22)

 .................................

همان [خدایى] که زمین را براى شما فرشى [گسترده]

و آسمان را بنایى [افراشته] قرار داد

و از آسمان آبى فرود آورد

و بدان از میوه ‏ها رزقى براى شما بیرون آورد

پس براى خدا همتایانى قرار ندهید

در حالى که خود مى‏ دانید »