سـ ـ ـلام

یک پـــــات چرا صـــــدا ندارد بــــابــــــا؟
لنـــــــگیدن تــــو دوا نــــدارد بــــابـــــا؟

یک عالم لنگه کفش در جا کفشی است
پــــــوتین چپ تـــــو پا ندارد بــــابــــــا؟


"شاعر:محمدحسین ملکیان"

ای آن که هست قـبــله عـشـاق کـوی تــو
روی دل است از همه سویم به سـوی تــو

ما را حدیــث جنــت و کـوثـــر بـهــانه اســت
"کـــوثر " لب تو و "جنـت مـوعـود " کوی تـو

در انتــــــظار دیــدن رویت به صـــد امــــــید
بر لب رســــید جان و نــــدیـــدیم روی تــــو

ما جرعــــــه نوش جام الستـــــیم تا ابــــــد
مســــتان سرخوشـــیم مدام از ســبوی تو

ای یوسف عزیـز کـه پـاکـان شهـــر عـشـق
سرگشته اند و شیفته ی جست و جوی تو

از بس حریم لطف تو با عشق و با صفاست
مانند قبـلــه یـاب بـگــردم به سـوی تــو...

اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه

خدایا باز دل را ناز کردی
چه زیبا در به رویم باز کردی

منم مهمان شعبان المعظم
در این ماه مبارک تا محرم

دلم تنگ مناجات است ای دوست
که اوقات ملاقات است ای دوست

سلام ای میزبانان الهی
گدا دارد تمنای نگاهی

سلام ای افتتاح نیمه شبها
ابو حمزه دعای زیر لبها

اگر من مهمانی بی نوایم
پی دلداده کرب و بلایم

به اربابم قسم حالم خراب است
که صاحب سفره ام طفل رباب است

بود کوی علی اصغر پناهم
بر آن گهواره خالی نگاهم

سحرهای دعا را دوست دارم
غروب کربلا را دوست دارم

مرا اینگونه کن هر صبح و شام
حسینی مذهب و زینب مرامم

از غــــم دوست، در این میـــــکده فـــریاد کشم
داد رس نیست کـه در هــــجر رخـش داد کشم

داد و بیــــــــــداد که در محــفل ما رندى نیست
که بــــرش شــــــــــکوه بــرم، داد ز بیداد کشم

شــــــادیم داد، غــــمم داد و جـــفا داد و وفـا
با صــــفا مـــــــنّت آن را کـه به من داد، کشم

عاشــــــقم، عاشــــق روى تو، نه چیز دگرى
بـــار هجران و وصالت به دل شــــــاد، کشم

در غمت اى گل وحشىِ من، اى خســــرو من
جـور مجـــنون ببرم، تیشه ی فرهاد کـــــشم

مُـــردم از زندگىِ بى تو که با من هســـــتى
طــــرفه سرّى است که باید برِ استاد کشم

سالها مى گذرد، حادثه ها مى آید
" انتظار فرج " از نیمه خرداد کشم

دل را به نور عشق صفا می دهد نماز
جان را به یاد دوست جلا می دهد نماز

 از خار زار شرک اگر بگذری به صـــــدق
 باغ تو را ز جلوه صفا می دهد نــــــماز

تا بنــــگری جمال حـــــقیقت ز معرفت
 ســرچشمه ات ز آب بقا می دهد نـماز

من خدایی دارم،

که در این نزدیکی است

نه در آن بالاها !

مهربان، خوب، قشنگ ...

چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،

با دل کوچک من،

ساده تر از سخن ساده من

او مرا می فهمد !

او مرا می خواند،

او مرا می خواهد،

او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است،

در غم و در شادی

چون به غم می نگرم،

آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،

که خدا در همه جا یاد من است

او خدایست که همواره مرا می خواهد

او مرا می خواند

او همه درد مرا می داند ..