خدایا...
اگرچه "فصل ها" را
به بهترین و زیباترین شکل آفریدی،
اما تو،
اهلِ فصل نیستی.
منشِ تو بر «وصل» ها استوار است؛
نه بر فصل ها...
پس مرا به "فصل" وا مگذار
و در شُکوهِ "وصل با خودت"
پناهم دِه...
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ
در هیاهوی زندگی دریافتم ؛
چه بسیار دویدن ها که فقط پاهایم را از من گرفت
در حالی که گویی ایستاده بودم ،
چه بسیار غصه ها که فقط باعث سپیدی موهایم شد
در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،
دریافتم کسی هست که
اگر بخواهد "می شود" و اگر نخواهد "نمی شود"
"به همین سادگی"
کاش می دویدم
اما غصه نمی خوردم
فقط او را می خواندم و بس ...
لعنت می کنیم
مردمان آن زمان را؛
وقتی که می گویند "حسیـــن(ع)" غریب بود
لعنت می کنیم
مردمان آن زمان را؛
وای به روزی که بگویند مهـــدی(عج) غریب بود،
لعنتمان میکنند
خطــا از مـن اسـت می دانمـ .
از مـن کـــه سـال هـاسـت گـفتـــه امـ “ ایــاک نــعبد ”
امـا بـــه دیـگران هـمـ دلـسپــرده امـ
از مـن کـــه سـال هـاسـت گـفتـــه امــ ” ایــاکَ نستَعیـن "
امــا بــه دیگران همــ تـکیــه کــرده امـ
امـا رهایـمــ نـکـن
بیـش از هـمـیشــه دلـتـنگمــ بـــه انـدازه ی تـمامــ روزهـای نـبودنـمــ ...
وقتی همه چیز را به تو می سپارم ،
نورِ بی کرانِ تو در من جریان می یابد ؛
و دعایم به بهترین شیوه ی ممکن متجلی می شود . . .
پس هم اکنون خود را در بیکران تو رها می کنم ،
تا تمام آشفتگی ها و سردرگمی هایم ،
در حضور امن و گرمِ تو ،
به آرامی ذوب شوند و از میان بروند . . .
حـــآلا دیگـــر کـــودکـــآن دبــستــانــی هــمــ مــیــداننــد کهــ
مــهــدیه اسمــ مکانــ استــ
و فــآطمــیهــ اســمــ زمــان:
امــا مــن منــتظــر مــیمــــانمــ تــا روزی کــهــ
مــــهــدیــه اســمــ زمــــانــ شــــود و فــاطــمیــهــ اســم مــکــانــ...
الــلــهــم عــجــلــ لــولــیــکــ الــفــرجــــ
نـــه بنــز داشتــن!
نـه ویـــــلا
نــه شکــم شیــش تیـکــه داشتــن
نـــه یـه لـبـاس بــرنـد
نــه چـــهـار تــا دافـــ کنــارشونـــ
ایــنـا فقــطــ یــه روح بـزرگ و یــه معــرفــت داشتــن
کـه وقــتـی بــهش فـکــر میــکنی بــغض
گلــوتــو فـشـــار میـــده
فــدای خنــده هــای شیــریـنو نـگــاه مــعصـومــتـون
مـــارو بــبخشیــد
آخــه میـدونـیـد
آدم هـا زود فــرامــوش مـیـکنـنـد
بــبخشیــد مــن خــودمــ خیــلــی شــرمنــدتــونــم ... حــلالــم کنــیــد
خدایا ! فرصت های ماه رجب را آسان از دست دادم
دل بستم به ماه شعبان ، به این امید که ره توشه ای جمع کنم
برای ورود به ماه رمضان
فرصت های طلایی ماه شعبان نیز به سرعت برق و باد گذشت
ومن ماندم و کشکولی پر از هیچ
تهی از هرگونه گنج بندگی
و اینک چشم دوخته ام به ماه رمضان
به روزها و شبهای نورانیش
به دعا و مناجاتهای عرفانیش
به احیاء شبهای قدرش
نمیدونم چقدر زنده ام
نمیدونم چقدر فرصت دارم
نمیدونم چقدر توفیق استفاده از این فرصت ها را دارم
اما تو ای مهربان بنده نواز
اگر این رمضان را پایان فرصت های من قرار دادی
یاریم کن تا قدر بدانم ، یاریم کن تا بندگی کنم
یاریم کن عاشق بمانم و عاشق بمیرم
ملتمسانه از تو میخواهم این دستهای خالی را
که به سوی آسمان رحمتت بلند شده
تا از شاخسار درخت سبز دعا
سیب سرخ استجابت بچیند
خالی برنگردانی
پرکن دوباره کیل مرا ایهاالعزیز !
دست من و نگاه شما ایهاالعزیز !
روازمن شکسته مگردان که سالهاست
روکرده ام به سمت شما ایها العزیز!
